Strona:X de Montépin Dziecię nieszczęścia.djvu/135

co mnie ugodzi, tylko ciało zabije... złamane serce dawno żyć przestanie... Teraz wiesz pani wszystko... Czy żyć mam? czy umierać?
 — Żyć... — szepnęła Berta głosem cichym jak oddech.
 — Więc pani mnie kochasz?
 — Kocham.
 — Niech cię Bóg błogosławi za to słowo, o moja ubóstwiana Berto. Ale, czy miłość dla mnie mając, będziesz miała i odwagę?.. Czy dość silną będziesz do walki?..
 — Do walki? o!.. pan mnie przestraszasz... jakaż walka nam grozi?..
 — Ta, którą przewiduję a jest ona blizką... Chcą nas rozłączyć na zawsze...
 — Któż tego chce?..
 — Jenerał, ojciec pani...
 — Nie... nie... mylisz się pan... Ojciec nie wie, że się kochamy... nie może myśleć o rozłączeniu nas...
 — A! drogie dziecię zaślepione! czy nie widzisz, że przygotowują dla ciebie małżeństwo?..
 — Małżeństwo?.. z kim?..
 — Czy nie odgadłaś, że baronowa de Vergy, twoja przyjaciółka, wprowadziła do was margrabiego de Flammaroche, swego krewnego, po to tylko, ażeby został twoim narzeczonym, a ojciec twój patrzy na niego bardzo łaskawie?..
 — Nie, ja nic się nie domyślałam...
 — O! ja się nie omyliłem! nie mylę się ani na chwilę!.. Od pierwszego dnia, od pierwszej godziny, poznałem w tym margrabi rywala!.. Nienawiść instynktowna czyniła mnie jasnowidzącym. A zresztą