Strona:X de Montépin Dziecię nieszczęścia.djvu/137

 — Czy upoważniasz mnie, ażebym dziś powiedział panu de Franoy, że cię kocham i prosił o twą rękę?
 — O! tak... tak! — To jeszcze nie wszystko, — mówił dalej Sebastyan, — czy pozwalasz mi także powiedzieć, że i ty mnie kochasz?..
 Ciemności skryły rumieniec, jaki oblał twarz dziewczęcia.
 — Jeżeli tego potrzeba koniecznie — wyjąkała — to powiedz pan całą prawdę... Tylko, jak pan już popowiesz, to chyba umrę, gdy zobaczę ojca... Niech pan lepiej zaczeka... błagam pana... niech pan jeszcze zaczeka...
 — Moja ukochana, moja droga... czas nagli... Nie można ani dnia tracić, ani godziny... Wszak jutro zrana wyjeżdżasz z zamku z baronową?
 — Tak, wrócimy dopiero w nocy, po balu...
 — Trudno o lepszą sposobność... Skorzystam z twej nieobecności, ażeby jenerała poprosić o twoją rękę...
 — Tak prędko!..
 — Po co zwlekać? Tylko pośpiech może nam dać więcej szans powodzenia...
 — Bo ja teraz nie wiem doprawdy, czy mam jechać z baronową...
 — Dlaczego?
 — Bo czyż w takiej niepewności, w takim niepokoju, będę miała odwagę iść na bal?
 — Potrzeba mieć tę odwagę... koniecznie...
 — To ja teraz zapytam dlaczego?
 — Ponieważ ja się z tobą muszę zobaczyć na