Strona:X de Montépin Dziecię nieszczęścia.djvu/147

 — Jenerale! — rzekł młody oficer — odkąd przypadek nas zbliżył, składałeś mi dowody życzliwości, za które ci obowiązany jestem niezmiernie...
 — Życzliwość bardzo naturalna... przerwał p. de Franoy.
 — Obiecywałeś mi sympatję...
 — Którą czułem... i czuję...
 — Nieraz mówiłeś mi, jenerale, że masz dla mnie szacunek...
 — Nikt w świecie, według mnie, bardziej nań od ciebie nie zasługuje...,
 — Wszystko to — ciągnął dalej Sebastyan — dodaje mi odwagi, a przysięgam panu, że potrzeba mi jej wiele, ażeby dalej mówić...
 — Więc to coś ciężkiego do powiedzenia?..
 — Bardzo ciężkiego, jenerale...
 — Chciałbym ci dopomódz, mój drogi chłopcze, ale słowo honoru, nic a nic się nie domyślam, co masz mi powiedzieć...
 Sebastyan otarł chustką czoło, na które pot wystąpił i mówił dalej:
 — Zdaje mi się, jenerale, że mogę się nazwać dobrym żołnierzem... kapitanem będąc już w dwudziestym piątym roku, mam nadzieję przy pierwszej bitwie dostać stopień pułkownika i legię honorową... Przeszłość ręczy mi za przyszłość i spodziewam się świetnej karyery wojskowej... Nazwisko, jakie noszę, jest bardzo skromne, ale uczciwe, i sam to czuję, że powinienem mu dodać blasku, jakiego mu jeszcze brak... Ojciec mój posiada majątek zebrany długą pracą i dość mi powiedzieć słówko, ażeby większa