Strona:X de Montépin Dziecię nieszczęścia.djvu/157

 — Odtrącił moją prośbę... Odtrącił z gniewem i pogardą... Wypędził mnie!..
 — Wypędził!.. Pana?..
 — Jak lokaja schwytanego na kradzieży.
 — I ojciec wie, że pana kocham?..
 — Powiada, że pani mnie nie kochasz... i dodał, że wkrótce mąż nauczy panią, co to jest kochać...
 — Mąż?
 — Tak, margrabia de Flammaroche.. O! nie myliłem się!.. Małżeństwo jest już ułożone... Za kilka dni pani będziesz jego żoną...
 — Nigdy!
 — Z początku tak się zdaje, a potem wychodzi się za mąż... Będziesz się pani opierała, ale w końcu ustąpisz...
 — Nie, nigdy, nigdy, powiadam panu! Wiesz pan, że pana kocham, a tym człowiekiem brzydzę się!
 — Małżeństwo nie jest miłością! w sercu ma się nienawiść a na ustach przyzwolenie! Na szczęście jeszcze ja jestem!
 — Sebastyanie, co chcesz uczynić?..
 — Z ojcem twoim nic... Wypędził mnie, podeptał!.. Mniejsza!.. Tyś przecie jego córką, więc dla mnie on święty!. Ale ten margrabia!.. Dlaczego niema go tutaj?.. Wyzwę go jeszcze dzisiejszej nocy, a jutro zabiję...
 — Albo on cię zabije...
 — Ha! niech i tak!.. niech mnie zabije... Przynajmniej cierpieć nie będę.
 — Ale ja nie chcę, ażeby cię zabijał!.. Sebastyanie, zabraniam ci się pojedynkować...
 — Sądzisz, że ci będę posłuszny?..