Strona:X de Montépin Dziecię nieszczęścia.djvu/165

 — Mój drogi wicehrabio, czy masz w swym pałacu, choć jaki mały kącik nie zajęty przez gości?..
 — O! jest mój gabinet kancelaryjny.
 — To choć tam ze mną na trzy minuty... Błagam cię o chwilkę rozmowy...
 — Po co?
 — Chce cię prosić o wielką przysługę...
 — Dobrze, ale chodźmy zaraz, bo muszę czemprędzej puścić fajerwerk,.. coraz bardziej się zanosi na burzę.. Zobaczysz co za pyszny fajerwerk... Baume-les-Daumes będzie chyba zadowolone z podprefekta...
 Kiedy weszli do gabinetu, Goulian wprost przystąpił do rzeczy.
 — Historya tego rodzaju... — rzekł. — Mam na karku głupią awanturę... Pojedynkuje się jutro zrana...
 — Mój Boże! — wykrzyknął wicehrabia — co ty mówisz? Naprawdę?
 — Żartów z tem wcale niema.
 — Z kimże się bijesz?
 — Z jakimś kapitanem Sebastyanem Gérard...
 — O! to brzydka historya!
 — Dlaczego?
 — Bo z Sebastyana dzielny chłopiec, znam go od dawna i lubię, a ponieważ i ciebie także, w rozpaczy jestem, że dwaj moi dobrzy przyjaciele będą się chcieli pozarzynać, albo postrzelać!
 — Ha! inaczej być nie może...
 — Cóż sprowadziło pojedynek?..
 — Kapitan Gérard i ja, nie możemy się znosić...
 — I na tem koniec?..
 — Zdaje mi się, że to aż nazbyt wystarcza.