Strona:X de Montépin Dziecię nieszczęścia.djvu/193

XXIII.

 Baronowa znała w Besançon jeszcze z lat dziecinnych pewnego doktora, przyjaciela jej rodziny. Doktór ten, starzec siedmdziesięcioletni, nazywał się Fangel. Bogaty był, wdowiec, bezdzietny i nie praktykował już, ale używał powszechnie dobrze zasłużonej sławy wytrawnego lekarza i młodzi jego koledzy zawsze zasięgali u niego rady, gdy mieli do czynienia z ciężką i zawiłą chorobą, Baronowa de Vergy udała się wprost do niego.
 Przyjął ją jak najuprzejmiej.
 — Mam podwójne prawo ucałować cię, kochana baronowo — zawołał z uśmiechem — raz jako starzec, powtóre, że widziałem jak przyszłaś na świat, jak szczebiotałaś i skakałaś maleńka na moich kolanach... jużem nie spodziewał się pani zobaczyć... Czemże mogę pani służyć? W jakim charakterze odwiedzasz mnie pani... czy jako przyjaciela czy jako lekarza?..
 — Szczególnie jako przyjaciela — odpowiedziała baronowa — ale trochę i jako lekarza..
 — Czyżbyś pani była cierpiącą?.. Wcale pani przecie nie wyglądasz na chorą...
 — Jestem jaknajzdrowszą...
 — Więc to dla kogo innego chcesz się pani poradzić?
 — Chodzi tu o pewną młodą osobę, jedną z moich przyjaciółek, która nawet nie wie, że się do pana udaję.
 — Choroba zapewne niezbyt ciężka...