Strona:X de Montépin Dziecię nieszczęścia.djvu/235

tyle rzeczy, które nie pozwalają mu postępować jak chce...
 — To prawda, jenerale — odrzekł dyplomata. — Ale mnie jedno tylko mogło przeszkodzić...
 — Cóż takiego?
 — Nagła śmierć... Jakbyś się pan dowiedział że nie żyję, powiedziałbyś sobie: „Ha! to nie jego wina! Nie stawił się na słowie, ale trzeba mu przebaczyć“!
 Starzec uściskał znów rękę pana de Nathon. Ten rzekł głosem, lekko wzruszonym:
 — Czy nie będę miał zaszczytu przywitać się z panną de Franoy?
 — Córka moja jest w Saint-Juan, u swej kuzynki, pojechała dziś rano...
 — Na długo?.. — zapytał hrabia, ukrywając o ile mógł, doznaną przykrość.
 — Wrócić ma dziś jeszcze wieczorem. Zobaczysz pan ją dziś, bo spodziewam się, że nie odmówisz mi pan zostać na obiedzie.
 — I owszem, zostanę — skwapliwie odpowiedział „eks-ambasador, a twarz mu się wypogodziła.
 — Doskonale!.. Jeżeli jedzenie będzie liche, będziesz pan miał przynajmniej przed sobą uradowanego gospodarza... Odkąd-że jesteś pan w Guillon.
 — Od dwóch godzin.
 — Cóż, jakże tam będzie panu w zakładzie, nieźle?
 — Będzie zawsze dobrze, ponieważ blizko mi będzie do państwa...
 — A konie pańskie już przyszły?
 — Spodziewam się ich dopiero za tydzień.
 — To swoje oddaję panu do rozporządzenia.