Strona:X de Montépin Dziecię nieszczęścia.djvu/30

 Wtem niedaleko od stacyi klimatycznej Guillen, zobaczył przed sobą o jakie sto pięćdziesiąt kroków starca wysokiej postawy, wybornie siedzącego na rosłym koniu, i za nim jadącego grooma w niebieskiej liberyi, spodniach skórzanych i palonych butach.
 Jeźdzcy ci, zbliżali się zwolna.
 W kilka sekund Sebastyan, przy galopie swego rumaka, zrównał się ze starym panem, mającym w petlicy swego guzika szeroką wstążeczkę orderową.
 Młodzieniec skłonił się z uszanowaniem, zdejmując kepi i chciał już dalej pojechać, nie zwalniając biegu, gdy wtem starzec zatrzymał go tym wykrzyknikiem:
 — Tam do licha, kapitanie, ładnego masz konia!
 Sebastyan natychmiast zwolnił bieg Dżalego. Ukłonił się na nowo i odpowiedział:
 — A przytem dzielne to zwierzę, mój jenerale,
 — To kapitan mnie znasz? — spytał starzec z niejakiem zdziwieniem.
 — Wiem, że mam zaszczyt mówić z jenerałem hrabią de Franoy..,
 — Zbyt przecie młody jesteś, kapitanie, ażebyś mógł służyć podemną.
 — To prawda, mój jenerale, ale dzieckiem jestem tych stron, gdzie wszyscy znają i szanują jedną z naszych znakomitości wojskowych...
 — Powiadasz pan, że pochodzisz z tych stron?
 — Tak, mój jenerale,
 — To pozwól kapitanie, że cię zapytam o nazwisko?