Strona:X de Montépin Dziecię nieszczęścia.djvu/317

 Doktór znalazł u hrabiny lekką gorączkę, ale po za tem nie dojrzał żadnej choroby widocznej. W każdej innej porze roku, byłby radził jechać do wód, tego wybornego środka dla doktorów, gdy sami nie wiedzą co począć z chorym, ale tu już się zima zbliżała. Zalecił więc jaknajzupełniejszy spokój dla umysłu tudzież i rozrywki.
 Pan de Nathon wzruszył ramionami.
 — Spokój dla umysłu, a któżby go miał jeżeli nie Berta! — szepnął. — A rozrywki?.. przecie zawsze ma je do wyboru, ile jej się tylko podoba...
 Hrabina z każdym dniem stawała się coraz smutniejszą, coraz bledszą.
 Henryk napisał do baronowej tylko tych kilka słów:
 „Przyjeżdżaj pani, — Potrzebujemy pani.“
 Pani de Vergy, którą rachunki z dzierżawcami folwarcznymi zatrzymywały tym razem dłużej, niż zwykle, rzuciła wszystko i następnego dnia przyjechała już do Paryża.
 Pan de Nathon, uprzedzony przez nią telegramem, czekał na stacyi.
 — Co znaczy ten list lakoniczny! — zawołała. — O mało co nie zwarjowałam z niepokoju!.. Cóż się dzieje?
 — Mam nadzieję, że damy sobie z tem radę, gdy pani będziesz z nami — odpowiedział Henryk — ale chciałem się z panią najprzód sam widzieć... Berta...
 — Tak, zaraz myślałam że to o nią... i tem bardziej się przestraszyłam... Czy chora...
 — To jeszcze nicby nie było... Chorobę widoczną możnaby wyleczyć...