Strona:X de Montépin Dziecię nieszczęścia.djvu/322

 — Nie! o, nie! ale potrzebowałam, ażebyś mnie zapewniła... Teraz powiedz mi... Czy Henryk zawsze jest dobry, nieprawdaż?
 — Jak najlepszy z ludzi...
 — Zawsze cię kocha?
 — Tak, jak dawniej...
 — A ty go kochasz jeszcze?...
 — O! bardziej, niż kiedykolwiek . To już nie miłość, ale uwielbienie!...
 — Herminia nie sprawia ci żadnego kłopotu?..
 — Ona!... Moja droga!.. Ależ ona i śliczna i duszę ma anielską.
 — A Armand?
 — Mówiłaś mi, że jest doskonałość!... A on sto razy jest lepszy, niż opowiadałaś?
 — Więc jesteś szczęśliwą żoną? szczęśliwą matką?
 Pani de Nathon, nic nie odpowiedziawszy, przyłożyła rękę do serca i podniosła oczy w górę z dziwnym wyrazem.
 Baronowa uważała, czy też udała, że uważa milczenie to za potwierdzenie, i mówiła dalej:
 — Zatem skoro nic z twego otoczenia ani cię nie martwi, ani ci się nie uprzykrza, cóż się w twojej duszy dzieje, jakie cierpienie nieznane pożera cię?
 Berta spojrzała na kuzynkę wzrokiem na wpół błędnym i wyszeptała:
 — Na co mnie o to pytasz?
 — Bo cierpisz! bo twarz twoja pobladła, oczy podkrążone, posępny uśmiech, świadczą przeciw tobie!... bo trawi cię tajemnicze cierpienie i zabija, jeżeli nie otworzysz przedemną swego serca... jeżeli mnie nie przyzwiesz do pomocy!..