Strona:X de Montépin Dziecię nieszczęścia.djvu/34

 — Wyborny, moja córeczko. Jeździłem aż do Saint-Juan!
 — Toś widział się z Blanką?
 — To jest, uczyniłem wszystko, co mogłem, ażeby się z nią zobaczyć, ale kuzyneczka twoja jeszcze nie przyjmowała. W oknach sypialni rolety były szczelnie zapuszczone. Spała. Panna służąca chciała ją obudzić... ale nie pozwoliłem.
 — A to próżniak! Spała jeszcze o ósmej zrana! zawołała Berta ze śmiechem, a ja o wpół do ósmej już byłam w ogrodzie. Ale... z kim to ojciec powracał... Widziałam przez sztachety jakiegoś pana z ojcem... Może mi się przywidziało?
 — Nie zupełnie. Ten pan to mój nowy znajomy, którego przedstawię ci jutro...
 — A kto go ojcu przedstawił?
 — Nikt... Spotkaliśmy się na szosie... Bardzo mi się spodobał i zaprosiłem go na obiad.
 — Tak ni ztąd ni zowąd?
 — Tak.
 — Ale to jakby powieść mi ojciec opowiadał — podchwyciła Berta, znowu wybuchając śmiechem. — Jakto, ojciec robi znajomości na szosie i zaprasza pierwszego lepszego na obiad!..
 — Ależ, waryatko, nasz gość jutrzejszy nie jest byle kim...
 — Więc któż to jest?
 — To blizki nasz sąsiad, młody oficer od huzarów, młodzieniec bardzo dystyngowany, syn mera z Hantmont... Jest on już kapitanem i ma ordery... Cieszę się bardzo, że przypadek nadarzył mi tę znajomość i spodziewam się, że kapitan często nas odwie-