Strona:X de Montépin Dziecię nieszczęścia.djvu/340

ślisz pani, że jak ci nie sprzedadzą, to na tem już koniec, że nie postarają się dowiedzieć, do czego pani arszenniku potrzeba?
 — Arszenniku! — powtórzyła Berta — ale cóż to za związek z tem?
 — Arszennikiem truje się ludzi, podrobionemi kluczami ograbia się ich... Widzi pani, że jest związek.. A przytem takich rzeczy sprzedawać niewolno!
 — Cóż znowu! — zawołała hrabina z oburzeniem mógłżeby pan mnie podejrzewać.
 — E! słuchaj, moja pani, w tem wszystkiem musi być jakiś brzydki interes, nieraz bardzo ładnie okryte damy należały do band złodziejskich...
 — Za kogóż mnie to pan bierze?
 — Biorę panią za osobę, której nie znam, a która chce mieć zrobiony klucz podług odcisku... A gdzie jest zamek?..
 — W mojem mieszkaniu.
 — No, to Rossignol pójdzie z panią, a jak zamek zobaczy, najpokorniej panią przeprosi. Namyśliłaś się pani, cóż, dobrze?
 — Nie, mój panie... Nie chcę już klucza i nikt ze mną nie pójdzie...
 — A dlaczego to, z przeproszeniem pani?
 — To już moja w tem rzecz.
 — Bardzo dobrze... No, to chodźmy do komisarza policyi.
 — Do komisarza!.. — powtórzyła Berta, a zdawało jej się, że to wszystko śni się jej tylko.
 — To bardzo porządny człowiek... musiałaś pani nieraz o nim słyszeć... Wytłomaczysz się pani przed