Strona:X de Montépin Dziecię nieszczęścia.djvu/348

 — I zarabiasz?
 — Dziewięć razy na dziesięć... nieźle mi idzie... uzbierało się już trochę grosza... No, a tobie, mój dzielny Rossignolu, jakże ci się wiedzie ze ślusarstwem... Doby zarobek, co?..
 — Zarobek byłby niezły, ale człowiek musi dużo pracować, niech djabli porwą!
 — Cóż robić, takie to już życie człowieka... Ale czem się to dzieje, że cię dopiero po raz pierwszy spotkałem w naszym pałacu.
 — Bo dopiero dzisiaj po raz pierwszy dostaliśmy ztąd robotę...
 — A zkądże tak? przez kogo?
 — Przypadkiem... Twoja pani, chciałem powiedzieć twoja dawna pani, weszła do naszego sklepu tak dobrze, jak do innego...
 — Doprawdy?.. I zabierasz tę szkatułkę do naprawy?
 — Tak.
 — Cóż jej jest?
 — Kluczyk złamał się w zamku, trzeba wyjąć kawałek i zrobić nowy.
 — I dużo czasu na to trzeba?
 — Pięć a może ze sześć godzin.
 — I zapłacono ci już?
 — Zapłacono.
 — Ile też?
 — Zgadnij.
 — Pani hrabina nie skąpi... No, dziesięć franków...
 Rossignol wybuchnął śmiechem.
 — To może piętnaście... — podchwycił August.