Strona:X de Montépin Dziecię nieszczęścia.djvu/349

 — E! nie...
 — To już nie wiem...
 Rossignol wyjął z kieszeni monety złote, dane mu przez panią de Nathon i pobrzękiwał niemi wesoło.
 — Hu! hu! — zawołał lokaj, — Będzie tego ze dwieście franków!..
 — Dwieście czterdzieści...
 — Kpisz sobie ze mnie...
 — Słowo honoru, że tyle dostałem...
 — No, to w tem coś jest jeszcze, czego mi nie mówisz...
 — Może...
 — Ale mi powiesz?..
 — Nie, mój stary przyjacielu... Przyrzekłem milczeć...a jak Rossignol przysięgnie damom, to już jest niewolnikiem przysięgi... jeżeli to tylko nie miłosna...
 August nadstawił uszu. Zwąchał jakąś tajemnicę, a poczciwy ten sługus, niezdolny był wypuścić z rąk tak dobrą sposobność zarobku, zbyt przebiegły jednak, ażeby dalej nalegać na Rossignola, postanowił zwolna, ostrożnie, dyplomatycznie, wydobyć od niego wszystko.
 Zaraz też kazał podać mocnego wina i odtąd nie przestawał napełniać kieliszka Rossignolowi, czemu się ten wcale nie sprzeciwiał.
 Mówił zaś o rzeczach zupełnie obojętnych, ale podziałaniem wina, Rossignol sam wprowadził rozmowę na interesujący przedmiot.
 — Twoja pani — a język mu się już trochę plątał — ta hrabina, od której mam robotę, czy to ładna kobieta?..