Strona:X de Montépin Dziecię nieszczęścia.djvu/350

 — Przecież ją znasz!.. — odrzekł August, zdziwiony tem zapytaniem.
 — To jest mówiłem z nią... ale nie widziałem jej twarzy...
 — Jakto?
 — Miała twarz zasłoniętę woalką, kiedy weszła do naszego sklepu i kiedy mówiono o komisarzu... Biedne kobiecisko!.. Ho! ho! paradna historya!..
 I ślusarz widocznie podchmielony, zaczął się śmiać głupkowato.
 — Co za historya? — podchwycił żywo August.
 Rzemieślnik odzyskał zimną krew.
 — Chwilkę, mój synu... — odparł — tu się zaczyna tajemnica... Ostrożnie z nią, bo to pali...
 — A jak pani hrabina oddawała ci szkatułkę — podchwycił lokaj, nie nalegając wcale — to miała jeszcze na sobie woalkę?
 — Miała. Nie poznałbym jej wcale na ulicy... Pytam ci się więc dla swojej wiadomości, czy ładna?
 — Pani hrabina słusznie uważaną jest w wielkim świecie za jedną z najładniejszych kobiet w Paryżu.
 — Fiu! fiu! fiu! A ile lat może mieć ta piękna dama?
 — Metryki jej nie oglądałem. Ale panna ma szesnaście lat, więc trzeba jej liczyć trzydziestkę... z czemś...
 — A... mąż?
 — Pan hrabia?.. Tak od pięćdziesięciu pięciu do pięćdziesięciu ośmiu... Siwy już... Przystojny... a jaka postawa... niejednego młodego przegoni...