Strona:X de Montépin Dziecię nieszczęścia.djvu/355

 — Prawie skończyłem...
 — A klucz?.. — pytał dalej lokaj.
 — Klucz od szkatułki?..
 — Nie, tamten drugi... ten, który miał być zrobiony podług odciśnięcia?..
 Robotnik drgnął i zmienił się na twarzy.
 — Zkądże ty o tem wiesz?.. — wybełkotał.
 — Co cię to obchodzi... dość, że wiem...
 — Aha! ozór mi się wczoraj „pokiełbasił“ — odrzekł Rossignol ze spuszczoną głową. — Musiałem trochę wybajać!..
 — E, nie trochę, tylko wszystko.
 — Wszystko?
 — Tak, od początku aż do końca!.. Zresztą to pyszna historya... Myślałem że pęknę ze śmiechu.
 Rossignol pięścią palnął się w brzuch.
 — A to ze mnie łajdak! — zawołał.
 — Dlaczego?..
 — Bo ja tego nie lubię!.. Zapłacono mi, ażebym nie plótł, więc powinienem był albo nie brać pieniędzy, albo milczeć.
 — To nie ty gadałeś, tylko wino!.. A zresztą, odkąd że to niewolno zwierzać się z tajemnic przyjacielowi? Alboż mnie masz za takiego, co zarazby nadużył tego, co wie?.. Pani hrabina może „gzić się“, ile się jej podoba, jeżeli odemnie mają się o tem dowiedzieć, to się nigdy niedowiedzą...
 — Słowo?
 — Słowo.
 — To co innego... dajesz mi balsam... No, pięć minut już przeszło... zmykam do warsztatu...