Strona:X de Montépin Dziecię nieszczęścia.djvu/356

 — Czekaj! jeszcze ci nie wytłomaczyłem, po co do ciebie przyszedłem.
 — Mów prędko.
 — O której godzinie masz się widzieć z panią?
 — Czeka na mnie o drugiej.
 — To przyjdź o wpół do drugiej... Będę czekał przed bramą i wstąpimy do pawilonu mego pana...
 — Po co?
 — Chociaż on u siebie nie jada, ten młodzieniec, którego swą służbą zaszczycam, w piwnicy ma przeróżne dobre rzeczy... Jest tam szczególnie pyszny stary koniak, jakiego nie kosztowałeś nigdy w życiu... nie mówiąc już o cygarach.. wprost z Havanny... Rozumiesz?
 — Rozumiem.
 — Więc zgoda?
 — Zgoda.
 O wpół do drugiej Rossignol ze szkatułką pod pachą przybył do pałacu. August wprowadził go do mieszkania Armanda Fangel i wszedł z nim do eleganckiego pokoju jadalnego, gdzie przyszykowane były butelki, kieliszki i cygara.
 Zaczęto od araku, koniaku i cygar, poczem sługus zagadnął robotnika:
 — Nigdym jeszcze nie widział twej roboty... pokaż mi co...
 — A i owszem...
 Rossignol wyjął z kieszeni jakiś przedmiot małej objętości, zawinięty starannie w bibułkę.
 — Przyjrzyj się — rzekł — a jeżeli się znasz, powiesz, że nie można zrobić lepiej...