Strona:X de Montépin Dziecię nieszczęścia.djvu/369

 Wyjść za nim, dogonić go w korytarzu i zelżyć niezwłocznie, byłoby bardzo łatwo, ale chyba wielce nierozsądni.
 Przeciwnik mój, bez żadnej trudności zrozumiałby przyczynę takiej napaści, a zresztą było to wszystko zbyteczne, skoro wiedziałem, gdzie się mogę z nim spotkać?
 Podążyłem za nim oczyma aż do drzwi. Widziałem, że ukłonił się jednemu z moich znajomych, który mu się odkłonił bardzo lekko.
 Jak tylko zapadła kurtyna, zaczepiłem tego mojego znajomego.
 — Kto to przed chwilą kłaniał się panu — spytałem i opisałem osobę.
 Znajomy mój odrzekł pogardliwie:
 — To margrabia de Flammaroche.
 — Margrabia de Flammaroche! — szepnęła Berta przerażona za portyerą, która ją zasłaniała.
 — Margrabia de Flammaroche!.. — powtórzył Maksym de Mornay.
 — Znasz go?.. — spytał Armand.
 — Ze słyszenia.
 — I cóż o nim mówią?..
 — Jaknajgorzej... Ma on haniebną reputacyę... Zrujnował się doszczętnie jeszcze za młodu, co nie przeszkadza mu dziś żyć zbytkownie, gdyż ożenił się z milionową angielką... Biedną żonę dręczył tak, że zwaryowała, płaci na jej bardzo skromne utrzymanie w jakimś domu zdrowia, a sam zjada dochody z jej milionów do spółki z wszelkiemi ladacznicami...
 — Nie dziwi mnie bynajmniej to, co o nim mówisz... — odparł Armand — wygląda zupełnie na takiego