Strona:X de Montépin Dziecię nieszczęścia.djvu/37

bluszczu i powoju, tworzących wejście do altany i zatrzymała się nieśmiało.
 — Moja córka.. — rzekł jenerał i dodał: — Moje drogie dziecko, — kapitan Gérard...
 Sebastyan, który siedział tyłem do uroczego zjawiska, powstał żywo i chciał rzucić cygaro...
 P. de Franoy powstrzymał go za rękę, zawoławszy:
 Nie, nie, kapitanie, możesz palić... Berta pozwala ci... kochana pieszczoszka jest przecie córką żołnierza... Lubi zapach tytoniu i gdyby to przystało, samaby, jestem pewny, z ochotą zwinęła papierosa i zapaliłaby go z przyjemnością! nieprawdaż Berto?
 — Papierosa, może ojczulku... ale cygaro!.. pfe! to niedobre...
 — A zkądże wiesz o tem, moja córeczko?
 — Pewnego wieczora zeszłej zimy w salonie, ojciec czytał przy kominku... potem wyszedł i zostawił zapalone cygaro... przez ciekawość wzięłam je do ust na chwilę...
 — I cóż, córko Ewy... co się stało?
 — A zaraz uciekłam do swego pokoju, musiałam się napić wody, bo dusiłam się, kaszlałam, aż myślałam że umrę i poprzysięgłam sobie, że dam temu pokój na zawsze!
 — A nigdy się przedemną nie pochwaliłaś tą przygodą?
 — Ale czyż mogłam się chwalić ojczulku... sama się przed sobą wstydziłam... Ledwie cię śmiałam pocałować, bojąc się, ażeby mnie nie zdradził zapach cygara.