Strona:X de Montépin Dziecię nieszczęścia.djvu/370

człowieka... Dość go widzieć i słyszeć, ażeby wiedzieć jakim jest!.. Spotkamy się z nim w Operze tej nocy i już chyba byłbym bardzo niezręcznym, gdybym nie potrafił wywołać z nim sprzeczki.
 — Mój drogi Armandzie — zapytał Maksym — czy dobrze umiesz bić się na szpady?
 — Mam za sobą trzy miesiące nauki w sali fechtunku.
 — To jest na fechtunku znasz się mniej, niż wcale.
 — Masz słuszność.
 — A na pistolety?
 — Brak mi wprawy, ale oko mam pewne... Dużo polowałem we Franche-Comlé w czasie wakacyi i uchodziłem za dobrego strzelca...
 — Zabić zająca a człowieka to wcale co innego... Wszystko to mnie bardzo niepokoi... Margrabia de Flammaroche jest zawołanym pojedynkowiczem i pierwszorzędnym fechtmistrzem... Miał już ze dwadzieścia pojedynków i ze wszystkich wyszedł zwycięzko... Namyśl się, błagam cię, zanim go wyzwiesz...
 — Namyślać się?.. nad czem?..
 — Nad nierównością szans... A przyznasz sam, że jest ona okropna!..
 — Mniejsza o to!.. Ja widzisz, mój drogi wicehrabio, mam wiarę, chociaż jestem dzieckiem sceptycznego wieku... Bóg pobłogosławi słusznej sprawie, a zresztą choćbym miał życiem to przypłacić, nikt nie powie, że pozwoliłem wobec siebie nikczemnie splugawić cnotę najczystszą w świecie i że nie postarałem się jej pomścić!..
 — Rozporządzaj mną.