Strona:X de Montépin Dziecię nieszczęścia.djvu/372

rzyła drzwi do galeryi, narażając się na spotkanie z mężem.
 Na szczęście, hrabiego już tu nie było i hrabina de Nathon, nie spotkawszy nikogo, dostała się nareszcie do swego pokoju.
 — Czy ja śnię? — spytała sama siebie.
 Nie, nie śniła wcale!..
 Przed nią stawała jak widmo, straszliwa rzeczywistość.
 Armand, ten syn, którego kochała z całego serca, z całej duszy, narażał życie swe i ani domyślając się, bić się miał, ażeby obronić i pomścić swą matkę, a bohaterskie dziecko miało za przeciwnika zawołanego junaka, którego szpada godziła zawsze pewnie, a kula nigdy nie chybia celu czy to w strzelnicy, czy w pojedynku.
 Berta schwyciła się za głowę i ścisnęła ją konwulsyjnie, zdało jej się, że czaszka jej rozpęknie od burzy, jaka wrzała w jej wnętrzu.
 Czuła się blizką obłąkania i usta jej ciągle powtarzały machinalnie:
 — Co czynić?.. co czynić?..
 Po chwili, nieład w jej myślach, podobny do gorączki obłędu, ustał i uspokoiła się trochę.
 — Trzeba temu pojedynkowi przeszkodzić, przeszkodzić bądź co bądź — odpowiedziała sama sobie.
 Przeszkodzić? ale jak? do kogo udać się?
 Do margrabiego de Flammaroche? Berta aż się wzdrygnęła na tę myśl.
 Do Armanda? ale jakże z nim mówić o tem? Jak mu wytłomaczyć, zkąd się o tem wszystkiem do-