Strona:X de Montépin Dziecię nieszczęścia.djvu/373

wiedziała? trzeba byłoby zawołać do niego z rumieńcem na twarzy, ze wstydem w oczach:
 — Jestem twoją matką!
 A gdyby się dowiedział o prawdzie, czy tembardziej nie będzie się chciał bić?
 Hrabia de Nathon miał wielki wpływ na młodzieńca we wszystkiem i on mógłby go powstrzymać Od wyzwania margrabiego.
 Ale czy Berta mogła korzystać z tego wpływu, czy mogła nawet czynić jakiebądź w tym celu starania?
 Czyż mogła powiedzieć Henrykowi:
 — Tą kobietą znieważoną ja jestem!.. Byłam u Armanda, schowałam się kiedy mówiono o pojedynku i wszystko słyszałam.
 Nie! stokroć nie!.. tego uczynić nie mogła!..
 Hrabina czuła się oplątaną siecią niemożebności. W którąkolwiek zwracała się stronę, wszędzie napotykała niezwyciężalną przeszkodę i traciła energię, nadzieję, jak ranny traci krew ze śmiertelnej rany.
 Jakieś odrętwienie ogarnęło i ciało jej i duszę. Przestała myśleć, ale nie przestała czuć. Głowa jej opadła na grzbiet fotelu. Patrząc na twarz jej pobladłą, myśleć możnaby że omdlała, ale z oczu zamkniętych płynęły łzy.
 Naraz światełko jakieś błysnęło, w chwilowo zamroczonym umyśle.
 Pani de Nathon ożywiła się, podniosła głowę i wyszeptała:
 — Tę myśl zsyła mi niebo!.. Pójdę i ja także tej nocy na bal do Opery!.. W dominie, w masce, gdy zmienie głos, nikt mnie nie pozna... Armand nie