Strona:X de Montépin Dziecię nieszczęścia.djvu/376

winno było wisieć domino i rzuciła je w nieładzie na krzesło i na dywan.
 Daremnie szukała! Pani zasunęła drzwi i poczęła przeglądać suknie w drugiej szafie.
 Panna Fanny odczytywała tymczasem po raz trzeci przygody ulubionego bohatera romansu. Szmer jednak głośny, sprawiony przez Bertę, wyrwał ją z pośród wzruszeń; zamknęła książkę, otworzyła drzwi do pokoju sukien i stanęła na progu zdumiona, na widok pani swej, wyrzucającej z szafy na podłogę tak starannie ułożone lub troskliwie powieszone ubrania.
 Berta zmieszała się, że ją zaskoczono na uczynku, chociaż trudno było odgadnąć czego szukała, zatrzymała się i uczuła na twarzy gorący rumieniec.
 Fanny ukłoniła się nizko.
 — Pani hrabina może dzwoniła na mnie... — rzekła — niech pani mi wybaczy... nie słyszałam...
 — Nie... — odrzekła hrabina — nie wołałam cię wcale...
 — Myślałam... bo pani hrabina czegoś szuka... zapewne jakiej sukni... może jaśnie pani podać... którą to? — Nie... nie... — odparła hrabina, aby cokolwiek powiedzieć.
 Zaczerwieniła się jeszcze mocniej.
 — Ale pani hrabina sama się trudzi...
 Pani de Nathon zamyśliła się co począć.
 Spojrzała na swą pannę służącą.
 — Nie, nie potrzebuję cię wcale... możesz odejść.
 Fanny, ciekawością zdjęta, nie oddalała się jednak.
 — Możesz odejść — powtórzyła hrabina.