Strona:X de Montépin Dziecię nieszczęścia.djvu/396

 Nieszczęsna Berta zrozumiała, że siły opuściłyby ją, gdyby trzeba jej było iść pieszo aż na ulicę Pelletier.
 Już chwiała i potykała się na każdym kroku, kiedy dał się słyszeć turkot karetki i jakiś głos zakatarzony krzyknął:
 — Nie potrzebuje pani karetki!.. Księżna taką nie jeździ... Siadaj pani...
 Była to licha karetka, jakie tylko mogą jeździć w nocy, bo przy świetle dziennem wyglądałaby zbyt rażąco, zbyt nędznie. Woźnica, stary człowiek, o twarzy pijackiej, czerwonej, trędowatej, miał na sobie płaszcz ceratowy, poplamiony, powycierany, który zapewne należał przed piętnastu laty do jakiegoś stangreta z arystokratycznego domu, jak świadczyło o tem pozostałych jeszcze parę guzików liberyi.
 Zatłuszczony, pomięty kapelusz wysoki, uzupełniał ten strój należycie.
 Pani de Nathon skinęła ręką. Zajechał przed chodnik.
 — Gdzie pojedziemy? — zapytał.
 — Na bal do Opery... — odpowiedziała hrabina.
 — Ho! ho! wiem! — parsknął woźnica głośnym śmiechem. — Znam cię maseczko... Hajda! kankaniku!.. Wio! stara! wio!
 Przy tych ostatnich wyrazach smagnął biedną wychudłą szkapę przy dyszlu.
 Powlokło się zwierzę, potoczyła się karetka i po niejakim czasie nieopodal od rzęsisto oświetlonego gazem przedsionku teatru, przed którym utrzymywali porządek żandarmi na koniach.