Strona:X de Montépin Dziecię nieszczęścia.djvu/405

mnie gwałtem zaprosić na kolacyę, choć mnie nie zna, są z nim jakieś panny Cora i Karolina...
 — A margrabia? — przerwał Armand.
 — Margrabiego niema i wcale nie przyjdzie.
 — Pewny tego jesteś? — wykrzyknął młodzieniec bardzo zdziwiony.
 P. de Mornay opowiedział z wszelkiemi szczegółami rozmowę z elegantem.
 — W takim razie — rzekl Armand Fangel — nie mamy tu po co dłużej być w tem obrzydliwem miejscu, chodźmy! dobrze?
 — Przyszedłem przecie tylko dla ciebie i również pragnę czemprędzej wyjść!.. — odparł wicehrabia.
 I oba skierowali się ku schodom.
 Już się do nich dostali, gdy nagle Armand pochwycił gwałtownie towarzysza za rękę i szepnął mu do ucha:
 — Cóżeś mi mówił?.. przecie jest...
 Rzeczywiście po schodach wchodził Goulian de Flammaroche, szykownie ubrany, z miną arogancką jak zazwyczaj.
 Ponieważ schadzka „rozkoszna“ z kobietą światową w ostatniej chwili nie przyszła do skutku, margrabia powracał do swego pierwszego projektu, szukał teraz Karoliny i Cory. Szedł tak, że musiał się otrzeć o Armanda. Ten udał, że go nie widzi i umyślnie mocno go potrącił.
 — Niezgrabiarz! — krzyknął p. de Flammaroche ze złością.
 Armand obrócił się, schwycił go za rękę i siłą zatrzymał.