Strona:X de Montépin Dziecię nieszczęścia.djvu/406

 — Może się przesłyszałem... — rzekł — coś pan powiedział...
 — Powiedziałem „niezgrabiarz!“ — odparł margrabia z miną wyzywającą — i tego nie cofam, mój „paniczyku“.
 — Tytuł za tytuł, mój „stary“ panie — podchwycił Armand. — Ja może jestem niezgrabnym, ale pan jesteś gburem...
 Ta nazwa mogła Gouliana zirytować, ale pierwsza wprawiła go w wściekłość!
 Jakto, jego nazwano starym i publicznie, na balu!
 Tego nie mógł ścierpieć!..
 — Bałwanie!.. — zawołał głosem zdławionym od gniewu — zaraz dostaniesz za swoje...
 I podniósł rękę, chcąc uderzyć Armanda.
 Ale ręka nie opadła. Młodzieniec schwycił ją w górze i ścisnął tak, że jej o mało co nie zgniótł.
 Margrabia ryknął z bólu.
 — Tak postępują sobie tylko pijani tragarze — odezwał się Armand — a ja nie nawykłem do tego... Masz pan mój bilet wizytowy... Czekam na pański...
 Pan de Flammaroche porwał glansowaną kartę, którą mu podawano i przeczytał głośno nazwisko i adres.
 — „Armand Fangel“!.. Bulwar Hausmana!.. — i zaśmiał się szyderczo, złowrogo ha! ha!.. ależ ja cię znam mój młodzieniaszku!.. Mieszkasz w pawilonie pałacu hrabiego de Nathon... Jesteś sekretarzem męża a kochankiem żony!..
 Nie dokończył. Armand, od błyskawicy szybszy, wypoliczkował mu twarz z obu stron. Straszliwa, pełna zgrozy scena miała się odbyć.