Strona:X de Montépin Dziecię nieszczęścia.djvu/426

 Przypadek zrządził, że podczas śniadania, z powodu zapust karnawałowych, p. de Nathon zaczął mówić o balu w Operze, gdzie noga jego nie postała przeszło od lat dwudziestu.
 — Niegdyś — rzekł — za czasów mojej młodości bal ten był prawdziwem miejscem rozrywki, bo spotykało się tam ludzi dystyngowanych, a nawet i kobiety z wyższego towarzystwa, które chciały popisać się swym iskrzącym dowcipem, maska i domino dodawały im większej werwy... Dziś — przynajmniej jak zapewniają — tego wszystkiego niema... Bal stał się przybytkiem bezecnych saturnalij i nikt szanujący siebie nie wejdzie tam bez wstrętu...
 — Mogę pana hrabiego objaśnić pod tym względem... — odpowiedział Armand Fangel.
 Berta drgnęła mimowolnie.
 — Ty, moje drogie dziecko? — zawołał z widocznem ździwieniem.
 — Tak, ja...
 — Jakto?
 — Byłem dziś w nocy na balu w Operze...
 — Wierzę, ponieważ mi mówisz, ale nie jesteś przecie z tych, dla których ma powab taka zabawa... Znam twoje upodobania i gust... Zdziwienie moje jest dla ciebie pochlebne... Co cię zaprowadziło w tę zgraję?... Cożeś tam robił?
 — Poszedłem przez ciekawość...
 — Nie dlaczego innego?
 — Nie. Chciałem zobaczyć, jak to wygląda, a wicehrabia de Mornay raczył być moim spólnikiem... Chciałem zobaczyć i zobaczyłem...
 — I cóż?