Strona:X de Montépin Dziecię nieszczęścia.djvu/428

 Herminia płakała, ściskając matkę w objęciach.
 Tylko Armand nie stracił zimnej krwi zupełnie, zwilżył wodą skronie hrabinie i dał jej do powąchania eteru.
 Po kilku sekundach Berta otworzyła oczy i widząc że ją pielęgnują wszyscy ci, których kocha, uśmiechnęła się mimowolnie i oprzytomniała.
 — To nic... — szepnęła głosem, ledwie dosłyszalnym — w oczach mi się zrobiło ciemno... Ale to już minęło...
 Jednakże myliła się; po zgnębieniu moralnem nastąpiło takie osłabienie fizyczne, że musiała się oprzeć na ramieniu hrabiego i Herminii, ażeby dojść do swego pokoju.
 Fanny, widząc panią w takim stanie, nie szczędziła ani łez, ani żalu, ale skoro tylko Berta przyłożyła głowę do poduszki, a p. de Nathon przy niej usiadł, pobiegła czemprędzej do pokoju służących i lokaja, który podawał śniadanie hrabiostwu, zaczęła wypytywać.
 — Byliście w pokoju, jak nasza hrabina pani zemdlała?
 — Byłem.
 — Cóż się tam stało?
 — Nic takiego...
 — Czy nie było jakiej sceny, jakiej sprzeczki?..
 — Żadnej...
 — A o czem rozmawiano, kiedy pani straciła przytomność?..
 — Pan hrabia mówił o balach w Operze.
 Fanny nie pytała już o więcej i odeszła bardzo zamyślona.