Strona:X de Montépin Dziecię nieszczęścia.djvu/431

 Wyrzucono w górę monetę, ażeby wybrać pistolety i los padł na broń margrabiego.
 Pozostawało więc tylko oznaczyć miejsca dla przeciwników i dać im znak.
 Odliczono trzydzieści kroków. Z nieba spływało blade światło. Nikt więc z pojedykujących nie narażony był, ażeby mu słońce świeciło w oczy i tem przeszkadzało mu patrzeć.
 Zaprowadzono przeciwników na miejsce.
 Armand, stosownie do rady wicehrabiego de Mornay, bieglejszego odeń w sprawach pojedynkowych stanął tak, że tylko bok ciała wystawiał na pocisk kuli p.de Flammaroche, a trzymając pistolet wysoko i prosto, zasłaniał sobie w ten sposób część twarzy.
 Gdy już byli gotowi wszyscy, Jerzy de Bracy klasnął w ręce.
 — Raz! — zawołał.
 Armand i margrabia stali nieruchomo jakby dwa posągi.
 — Dwa! — zawołał sekundant.
 Flammaroche opuścił zwolna rękę uzbrojoną.
 Armand nie ruszył się.
 — Trzy! — ciągnął dalej Jerzy.
 — Ten człowiek uderzył mnie w twarz — wykrzyknął margrabia — a ja go teraz w głowę.
 I jednocześnie nacisnął cyngiel.
 Rozległ się strzał.
 Armand zachwiał się; myśleć możnaby że upadnie, a twarz zalała mu się krwią.
 Ale obtarł rękawem krew i poszedł naprzód.