Strona:X de Montépin Dziecię nieszczęścia.djvu/434

 — A! masz słuszność, panie wicehrabio, to bardzo smutna nowina! Gdzież jest Armand?
 — U siebie...
 — Sam?
 — Zostawiłeś go pan samego? wykrzyknął Henryk.
 — Nie, panie hrabio, uspokój się! Jerzy Bracy i pewien młody doktór, którzy nam towarzyszyli na miejsce spotkania, są przy jego łóżku...
 — A przeciwnik Armanda... czy także ranny?
 — Nie żyje.
 — Jak się nazywał?
 — Margrabia de Flammaroche.
 — Cóż było przyczyną pojedynku?
 — Rzecz jaknajbłahsza... Zamiana kilku słów gwałtownych, z powodu potrącenia przypadkowego na schodach w Operze, dokąd towarzyszyłem Armandowi...
 — Cóż doktór?
 — Nie rozpacza, ale za nic nie ręczy... Kula nadwerężyła kość czołową... Armand dotąd jest nieprzytomny.
 Na twarzy p. de Nathon odmalowała się niewysłowiona boleść.
 — Nieszczęśliwe dziecko! — wyszeptał — on, co miał przed sobą tak piękną przyszłość... bić się tak po szalonemu!.. O! ci młodzi!.. Ani się znali, ani się nie nawidzili... jeden umarł, drugi umierający i to za nic, za jedno słowo, za jeden ruch!.. I pan do tego dopuściłeś!.. Nie uprzedziłeś mnie pan!.. O! panie de Mornay, pan ciężko zawiniłeś!..
 Wicehrabia spuścił głowę i nic nie odpowiedział.