Strona:X de Montépin Dziecię nieszczęścia.djvu/44

dnie z jego życzeniem, wyrażonem zaraz po przybyciu, koń jego osiodłany czeka na dziedzińcu.
 Sebastyan powstał natychmiast, pożegnał się z młodem dziewczęciem, z młodą wdową i z jenerałem, ale ten odprowadził go do sztachet, uścisnął go kilkakroć za rękę i wreszcie rzekł serdecznie:
 — No to do widzenia, ale niedługo... Nie zapominajże pan, iż jesteś odtąd przyjacielem domu?
 — Czyżbyś mnie jenerale, uważał za nieprzyjaciela samego siebie, ażeby nie pamiętać o zaszczycie jaki mi pan wyświadcza, nadając mi ten tytuł.
 — Więc przyjedziesz pan jutro?
 — Jeżeli pan mi tylko pozwala...
 — Nie tylko pozwalam, ale proszę pana o to... Ale może pan grasz przypadkiem w szachy?
 — W wolnych chwilach jest to dla mnie najprzyjemniejsza rozrywka...
 — Kapitanie, zachwycasz mnie!.. Chodząca z ciebie doskonałość... Szachy są moją namiętnością... Namiętnością niestety bardzo platoniczną, w zupełnym braku partnera... W naszych zapadłych kątach grający w szachy, a przynajmniej dobrze grający, jest taką osobliwością jak biały kruk. Czekam cię kapitanie, jutro o godzinie drugiej... Szachownica będzie leżała w altanie...
 — Dobrze generale.
 — Do jutra więc i szczęśliwej podróży.
 I p. de Franoy coraz bardziej uradowany swą nową znajomością, wracał do altany, gdzie zostawił córkę i baronowę de Vergy.
 Spotkał je na połowie drogi.
 — Ojcze — zawołała Berta wesoło, — Blanka dzi-