Strona:X de Montépin Dziecię nieszczęścia.djvu/447

 Nazajutrz zrana, korzystając z jednej z tych rzadkich chwil, które piękny August raczył obracać na jego usługi, Armand zagadnął go wskazując na bukiet w wazonie:
 — Zkąd te kwiaty?
 Lokaj podążył oczyma w kierunku wskazanym ręką swego pana, a twarz jego wyraziła ździwienie jaknajzupełniejsze i jaknajkomiczniejsze.
 — Pan raczy mnie pytać... — wyjąkał.
 Armand powtórzył pytanie.
 Piękny August wykrzywił usta w idjotycznym uśmiechu, który uważał za dowcipny i odparł:
 — O! słyszałem odrazu, proszę pana...
 — Więc odpowiadaj!
 — Bo mnie się zdawało, że pan o tem lepiej powinien wiedzieć odemnie...
 — A zkądże mam wiedzieć, gdzieś kupował te kwiaty?..
 — Kiedy ja ich, proszę pana, nie kupowałem.
 — No, to któż ci je dał?
 — Kiedy mnie nikt ich nie dawał.
 Armand tupnął nogą.
 — Więc jakim sposobem znalazły się one u mnie — zawołał niecierpliwie. — Przecie musiałeś je zkądciś wziąść, kiedy są na kominku?
 — Są, proszę pana, to pewna, ale ja się do tego nie mieszałem.
 — Żartujesz, czy co?
 — O! proszę pana, czyżbym śmiał...
 — Ale wiesz że to niepodobna, aby kto inny prócz ciebie, mógł tu przynieść te kwiaty.