Strona:X de Montépin Dziecię nieszczęścia.djvu/459

 — Przybiegłem nie tracąc ani chwili, jak tylko się dowiedziałem, że pan mnie woła... — odpowiedział piękny August.
 — Gdzieżeś to był?
 — Prosił mnie jeden z kolegów w sąsiedztwie, ażebym mu trochę pomógł, bo on dopiero co jest w obowiązku, a pan jego ma dziś u siebie gości. Wiedząc, jak pan rzadko bywa u siebie w dzień, myślałem, że mogę się oddalić na godzinę...
 — To na przyszłość pamiętaj, ażebym cię zawsze zastał, jak do domu przyjdę.
 — Nie omieszkam... — rzekł August głośno, a po cichu dodał do siebie: Każ się wypchać!
 — Kiedym z domu wychodził zrana — podchwycił Armand — leżała tutaj na biurku fotografia... widziałeś ją?..
 — Widziałem, proszę pana... Uprzątając salon, zauważyłem ją i wydała mi się podobną... ale w naturze, pan daleko lepiej...
 I piękny August spojrzał na swego pana ukradkiem, ażeby zobaczyć jaki skutek wywarło na nim to delikatne pochlebstwo.
 Ale Armand jakby go wcale nie słyszał i mówił dalej:
 — Gdzież jest ta fotografia?
 — Zapewne tam, gdzie ją pan położył...
 — Mówię ci, że zostawiłem ją na tem miejscu, przyszedłem przed chwilą i nie znajduję jej... Cóż się z nią stało?..
 — Pozwoli mi pan odpowiedzieć, że nic a nic nie wiem...
 — To być nie może!..