Strona:X de Montépin Dziecię nieszczęścia.djvu/462

 Twarz Augusta wyrażała zupełne zadowolenie, ale niepodobna było na niej pochwycić choćby najmniejszego śladu szaleństwa. Oko było wesołe, usta się uśmiechały.
 — Czy pan mnie jeszcze podejrzewa? — spytał lokaj.
 — Naturalnie — pomyślał młodzieniec — w tem musi coś być.
 Po chwili zaś namysłu, dodał głośno:
 — No, Auguście, wytłomacz sie, porzuć te miny tajemnicze i tę mowę zagadkową... Mów wyraźnie, bez żadnych ogródek.. Czas już, ażebym cię zrozumiał.
 — Doprawdy pan niedobrze robi, że się tak i przedemną kryje — odrzekł służący. — Oddawna już wiem o tylu rzeczach, a przed nikim ani pisnę o tajemnicy pana...
 — O mojej tajemnicy? — powtórzył Armand zdumiony. — O jakiej tajemnicy?
 — A co do tych drzwi ubocznych, przez które zagląda do pana „pewna osoba“...
 — Co za drzwi!?.. Jaka osoba?.. — zapytał młodzieniec, a zdumienie jego wzmagało się z każdą chwilą.
 — Więc pan wciąż mi nie ufa? — odezwał się August z nowym uśmiechem. — Jeżeli pan raczy pójść ze mną w głąb mieszkania, przekona się, że wiem o wszystkiem.
 — Chodź...
 Pan i służący weszli razem do pokoiku, gdzie znajdowały się schodki, prowadzące z pawilonu do galerji oszklonej.