Strona:X de Montépin Dziecię nieszczęścia.djvu/489

 — Tak, mały mój rachuneczek już załatwiony... Czy życzy pan sobie, ażebyśmy się zaraz zajęli tym innym interesem?..
 — Nie mam żadnych interesów z tobą...
 — Może cena, chociaż bardzo umiarkowana, wydaje się panu za wysoką... Ja do zgody, jak ryba do wody... Dla pana gotów jestem zrobić z siebie małe poświęcenie...
 — Wynoś się!
 — Dwanaście tysięcy franków...
 — Wynoś się! powiadam ci...
 — To dziesięć tysięcy...
 — No!!
 Armand zerwał się groźnie.
 August zrozumiał, że może być z nim wcale niedobrze.
 Ukłonił się swemu byłemu panu, wykręcił się na pięcie i skierował ku drzwiom, lecz zanim jeszcze do nich doszedł, obrócił się i szybko rzekł te ostatnie wyrazy:
 — Pan pożałuje!..
 Armand zostawszy sam, przeszedł się kilka razy wzdłuż i wszerz po saloniku, dla ochłonięcia z gniewu.
 — Nikczemny łotr! — wyszeptał. — Oto są ludzie, co żyją naszym chlebem, dorabiają się z wyzysku do nieskończoności!.. Gdyby ta tajemnica, którą ten hultaj śmiał mnie grozić, nie istniała tylko w mej wyobraźni, gdyby hrabina rzeczywiście miała sobie co do wyrzucenia, byłbym na łasce takiego wyrzutka z galer!... Doprawdy Świat jest lasem rozbójników!..
 Gdy Armand Fangel tak rozprawiał z sobą, piękny August pakował swe manatki i zapewne przez