Strona:X de Montépin Dziecię nieszczęścia.djvu/499

 Za nią postępował piękny August, jak zwykle wspaniały, ale widocznie czemś przejęty.
 — Czyżby pani hrabina była cierpiąca? — spytał żywo p. de Nathon.
 — Nie sądzę, panie hrabio... Przynajmniej przed chwilą pani miała się wybornie... — odpowiedziała Fanny.
 — Więc czego chcecie?
 — Przychodzę powiedzieć panu hrabiemu, że przestaję służyć u pani... — odezwała się pokojówka.
 — Tak jak ja przestałem już od wczoraj służyć u pana Armanda... — wtrącił August.
 Henryk spojrzał kolejno na starą pannę i na młodego służącego. Zaniepokoiła go ich mina.
 — A! odchodzicie... oboje... — szepnął — a to dlaczego?..
 — Bośmy uczciwi ludzie... — rzekła Fanny głosem bardzo cichym, ale doskonale wyraźnym.
 — A w oczach naszych dzieją się takie rzeczy, na jakie nie chcemy dłużej patrzeć... — poparł piękny August.
 — Zanadto wiele tajemnic trzebaby ukrywać w tym domu... — podchwyciła pokojówka.
 — A jak bardzo dobrze powiedziała Fanny, jesteśmy zbyt uczciwi, ażeby jeść taki chleb... — mówił dalej służący.
 Pan de Nathon pobladł przerażająco, ale nie przestał być spokojnym, a taką miał moc nad sobą, że spytał zaledwie zmienionym głosem:
 — Cóż się to dzieje w tym domu? O jakich to tajemnicach mówicie?