Strona:X de Montépin Dziecię nieszczęścia.djvu/501

 — Na balu Opery! — odparła wręcz Fanny.
 — I gdzieindziej... — dorzucił August.
 Zdawało się Henrykowi, że mu ktoś z piersi zrzucił przygniatający ciężar. Odetchnął swobodnie. Oskarżenie było tak dalece niedorzeczne, niemożebne, że upadało samo przez się.
 — Szalona jesteś moja panno! — wykrzyknął z większą wzgardą niż gniewem. — Dałem ucho bezwstydnym potwarzom wypędzonych sług... To było niegodnie... Jestem za to ukarany, bardzo słusznie!.. Wyjdźcie!..
 August przybrał minę butną i nie ruszył się wcale.
 Fanny podniosła głowę jak wąż, gdy kto na niego nastąpi.
 — Pan hrabia mi nie wierzy? — odezwała się z syczeniem gadu.
 — Nie, nie wierzę ci i powtarzam, ażebyście wyszli!..
 — A gdybym miała dowody? — spytała pokojówka, brzydko się uśmiechając.
 — Tak, gdybyśmy mieli dowody? — powtórzył piękny August.
 Henryk zachwiał się.
 Dwie te obmierzłe istoty, jakie miał przed sobą, mówiły z przerażającą pewnością.
 Co o tem należało myśleć?
 — Dowody?.. — wyjąkał — dowody macie?.. na co?
 — Że pani hrabina miała schadzkę na balu Opery zeszłego roku, bo to długo już trwa!.. — rzekła Fanny