Strona:X de Montépin Dziecię nieszczęścia.djvu/512

 Portjera, oddzielająca salonik od sypialni, odchyliła się gwałtownie i ukazał się p. de Nathon.
 — Dlaczego to małżeństwo jest niemożebne? — powtórzył głuchym głosem. — Bo ty jesteś nikczemną a ten człowiek jest podłym nędznikiem!.. Ciebie wypędzam, a jego zabiję!
 Berta wydała przerażający okrzyk i chciała sobą zasłonić Armanda Fangela, ku piersi którego Henryk wymierzył rewolwer.
 Hrabia lewą ręką porwał ją za dłoń i na bok odepchnął.
 — To się na nic nie przyda — wyrzekł z postanowieniem strasznem — kochanek pani umrze!..
 Armand, pojmując dobrze, iż żadnem słowem nie zdołałby uspokoić pana de Nathon i że nic go nie mogłoby przekonać o jego niewinności, ani się poruszył dla uniknięcia śmiertelnego strzału.
 Był bardzo blady, ale spokojny i zrezygnowany.
 Henryk kładł palec na cynglu.
 Wtedy Berta upadłszy na kolana, ledwie miała siłę wyjąkać te wyrazy:
 — To nie kochanek... to mój syn...
 Pan de Nathon cofnął się.
 — Twój syn? — powtórzył. — Nie! W to nie wierzę!.. Chcesz go ocalić... Kłamiesz!..
 — To mój syn!.. Przysięgam ci przed Bogiem!..
 Berta wspierała się tylko jedną ręką. Ręka się ugięła i ona osunęła się cała na dywan.
 Armand niemy i nieruchomy, podobny był do posągu Osłupienia.
 Pan de Nathon rzucił rewolwer, porwał Bertę za ramiona, podniósł ją i posadził na fotelu.