Strona:X de Montépin Dziecię nieszczęścia.djvu/517

 Listy, w których wynurzało się jego serce, mówiły wiele o nieskończonem uczuciu, przywiązaniu, lecz nigdy o powrocie.
 Więc kochał jeszcze bardziej i nie mógł zapomnieć.. Więc nieuleczalna rana zagoić się nie mogła i krwawiła się ciągle.
 Zima z roku 1869 na 1870 upłynęła zwolna.
 Była to zima dziwnie smutna.
 Wielka stolica wydawała się osobliwie przygnębioną.
 W powietrzu dawał się czuć jakiś złowrogi powiew, ponure przynoszący wróżby.
 „Międzynarodówka“ pracowała w mroku.
 Feliks Pyat w Londynie wznosił toast na cześć „kuli“, a dzienniki nieprzejednane skwapliwie powtarzały go i zachwalały.
 Najwięksi optymiści przewidywali niechybną katastrofę.
 Krwawe widmo „komuny“, zjawiało się na horyzoncie we mgłach blizkiej przyszłości.
 Francja wpadła w zasadzkę, zastawioną przez tego człowieka ponurego geniuszu, przez tego Machiavela kolosalnego, który dziś nazywa się księciem Bismarckiem.
 Książę de Gramont wstąpił na trybunę i wiadomość o wypowiedzeniu wojny spadła jak piorun.
 Na ten huk gromu cały kraj zadrżał, ale z radości nie ze zgrozy.
 Francja, ślepo ufająca w swą potęgę wojskową, Francja, zwycięzka pod Sewastopolem, pod Magentą, pod Solferinem, czyż mogła bez obrażenia samej siebie, przypuszczać możebność niepowodzeń?