Strona:X de Montépin Dziecię nieszczęścia.djvu/521

 Przy pomocy noży i kolb karabinów, oczyścili ze śniegu kawałek ziemi i grzali ręce skostniałe przed ogniskiem, rozpalonem z suchych gałęzi.
 Na końcu polanki z przeciwległych stron, stało dwóch na czatach ażeby nie dać się zaskoczyć znienacka.
 Dowódzcą tej gromadki partyzantów, był starzec o twarzy szlachetnej. Broda długa, srebrnowłosa, spadała mu na piersi.
 Bluzę zdobiła mu wstążeczka orderowa Legii honorowej.
 Pomimo wieku, wydawał się jeszcze bardzo krzepkim. Oczy miał żywe, błyszczały mu one z pod gęstych brwi, które nie zbielały jeszcze tak, jak broda.
 Przy całej powadze swej, zachował on zwinność i elegancję młodzieńczą.
 Towarzysze okazywali mu głęboki szacunek i nazywali go to „mój kapitanie“, to „panie hrabio“.
 Nagle w ciemnościach rozległ się głos placówki:
 — Kto idzie?
 Pięciu ludzi równoczesnym ruchem przyłożyło karabiny do ramienia.
 Starzec z białą brodą pochwycił rewolwer.
 — Francya! — odpowiedział jakiś głos,
 — Przechodźcie! odezwał się szyldwach.

---