Strona:X de Montépin Dziecię nieszczęścia.djvu/542

 — Jak się panu podoba,.. — odrzekła Berta lodowatym tonem. — Pokażę panu drogę...
 Pani de Vergy, która się położyła spać przed nadejściem niemców, a pokój jej znajdował się w tylnej części zamku, nic nie słyszała co się dzieje.
 Łatwo wyobrazić sobie, jakie było jej zdumienie, gdy zobaczyła Bertę, wchodzącą do jej pokoju w towarzystwie oficera pruskiego.
 Chciała już wypytywać, ale pani de Nathon przyłożyła palec do ust, dając jej znak milczenia.
 Dawny drugi sekretarz ambasady pruskiej, był gorliwy w całem znaczeniu tego wyrazu.
 Żaden ajent policyjny nie szperał z taką dokładnością i uwagą, jak on.
 Zajrzał do każdego kąta, na wszystko zwrócił uwagę, patrzał pod łóżkiem, badał grubość materaców, dla przekonania się, czy w nich kto się nie schował, podnosił w szafie suknie, jednę za drugą.
 Naturalnie nie znalazł nic.
 — Pani hrabino — rzekł — wezmę teraz żołnierzy, ażeby w innych pokojach zamku uczynili to samo, co ja tutaj, a co się tyczy pani, sądzę, że obecność pani przy tej rewizji jest zbyteczną, chyba, że pani sobie życzy...
 — Niech pan sam idzie — odparła Berta. — Ja zostanę w tym pokoju z córką i kuzynką...
 — Ma pani wszelką swobodę wyjść ztąd, tylko, ażeby kto nie wszedł tutaj bez mojej wiedzy, postawię przy drzwiach żołnierza na straży.
 Poszukiwania trwały do trzeciej zrana i naturalnie nie doprowadziły do niczego.
 Zjawił się znów pan Gastein.