Strona:X de Montépin Dziecię nieszczęścia.djvu/545

 Po dziesięciu minutach szybkiego biegu, Armand zatrzymał się.
 Przyłożył do ust dwa palce i zagwizdał łagodnie a przeciągle.
 Był to znak dla żołnierzy do zebrania się.
 Wkrótce wolni strzelcy i gwardziści skupili się przy poruczniku.
 Policzono żywych, ażeby się dowiedzieć o liczbie umarłych.
 Brakowało pięciu ludzi, czterech gwardzistów i jednego wolnego strzelca.
 — Panie hrabio — rzekł Armand de Fangel — wywołuj pan swych towarzyszy, jak ja to uczynię następnie ze swymi... W ten sposób dowiemy się nazwisk ofiar.
 Żaden głos nie odpowiedział młodemu oficerowi.
 Wolnym strzelcem, którego brakło, był Henryk de Nathon.
 — Zabity! — szepnął boleśnie syn hrabiny. — Czemu on a nie ja? Kula, która go ugodziła, przeszyje serce mej matce!..
 Dodał głośno:
 — Koledzy, trzeba nam mieć hrabiego żywego lub nieżywego!.. Porzucić jego, lub jego trupa, byłoby podłością nas niegodną!.. Wróćmy się!..
 — Jesteśmy gotowi!.. — odpowiedzieli wszyscy.
 Gdy to się dzieje w otwartem polu, zajrzyjmy tymczasem na folwark, zajęty przez prusaków.
 W dużej izbie, tyłem przy piecu stał kapitan lat dwudziestu siedmiu czy ośmiu, wysoki i szczupły.