Strona:X de Montépin Dziecię nieszczęścia.djvu/546

 Za nim palił się suty ogień ze szczap i gałęzi, oświetlając pokój lepiej, od czterech kopcących świec na stole.
 Oficera tego znamy.
 Był to hrabia Gastein.
 W ustach miał cygaro, a w ręku rewolwer.
 Drzwi naprzeciw niego otworzyły się gwałtownie.
 Weszło dwóch żołnierzy, prowadząc za ręce więźnia z siwą brodą, a trzeci prusak popychał go z tyłu kolbą.
 Łatwo się domyślić że był to hrabia de Nathon.
 W chwili gdy zagrzmiały strzały, poślizgnął się na zmarzniętym śniegu, upadł całem ciałem i przez kilka sekund leżał oszołomiony.
 Gdy przyszedł do siebie, ujrzał się rozbrojonym i w ręku nieprzyjaciela,
 — Panie — odezwał się po niemiecku do oficera — nie wierzyłem do dziś, ażeby żołnierze z narodu cywilizowanego, albo przynajmniej uważającego się za taki, pastwili się nad swymi więźniami.
 Kapitan nic nie odrzekł.
 Przyglądał się Henrykowi z wielką uwagą,
 W kilka sekund uśmiechnął się z zadowolenia.
 Przyłożył dwa palce do kasku, salutując po wojskowemu i zawołał po francuzku:
 — Chyba się nie mylę ani trochę... Wszak z panem hrabią de Nathon mam zaszczyt mówić?
 — W istocie — odparł zdumiony więzień jestem hrabia de Nathon.
 — Widzę, że pan hrabia mnie nie poznaje...