Strona:X de Montépin Dziecię nieszczęścia.djvu/548

 P. Gastein wyjął papierośnicę, otworzył ją, podał Henrykowi, który giestem odmówił, poczem odezwał się tonem swobodnym:
 — Więc, panie hrabio, bije się pan z wojskiem niemieckiem?..
 — To mój obowiązek... Bronię swego kraju.
 — Obowiązek?.. Żaden! Nie jesteś pan żołnierzem.
 — To najmniejsza, a że pomimo wieku pozostało mi jeszcze dość siły, jak na żołnierza...
 — Jesteś pan dowódzcą wolnych strzelców, panie hrabio, a nawet sam jesteś pan wolnym strzelcem.
 — Tak!
 — Żałuję...
 — A ja się tem szczycę...
 — Zabiłeś nam dużo ludzi...
 — Ile tylko mogłem najwięcej... to moje prawo nieprzyjaciela.
 — Niestety! na to nie ma pan prawa i z winy pańskiej będę musiał dowieść panu boleśnie, jak się pan mylisz.. o! będzie to dla mnie wielką przykrością, wierzaj mi pan!..
 — A jakże to pan mi dowiedziesz, jeżeli wolno zapytać?..
 — Z wielką boleścią muszę pana kazać rozstrzelać...
 Pan de Nathon zadrżał.
 — Rozstrzelać jeńca! — zawołał — cóż znowu?!
 — Wolny strzelec nie jest wcale żołnierzem, a zatem nie jest wcale jeńcem, panie hrabio... — odparł prusak — miałem to zaszczyt zeszłej nocy wytłomaczyć pani hrabinie, która zresztą nie chciała się