Strona:X de Montépin Dziecię nieszczęścia.djvu/554

 O pięćdziesiąt kroków od kościoła, jak mówił służący, stał wóz, zaprzężony w dwa duże, wychudłe woły.
 Przed wołami widać było jakiegoś człowieka z białą brodą w płaszczu, zarzuconym na ubiór wolnego strzelca.
 Na wozie leżała jakaś postać ludzka, przykryta białem płótnem. Wielka plama krwawiła płótno przy sercu owego człowieka.
 Berta spojrzała najprzód na stojącego przed wozem mężczyznę z siwą brodą i poznała go odrazu.
 — Henryk! — zawołała zdławionym głosem — Henryk!..
 Już rzucić mu się miała w objęcia, gdy oczy jej zobaczyły skrwawiony całun.
 Dreszcz zgrozy wstrząsnął całem jej ciałem.
 W myśli ujrzała znów płótno, takie samo, jak to poplamione krwią, które przykrywało trupa Sebastyana Gérarda, zabitego przez margrabiego de Flammaroche.
 — Henryku!.. — jęknęła. — Kto to? Któż umarł?
 Zachwiała się.
 — Berto, moja najdroższa Berto, bądź silną... bądź chrześcianką... — szepnął hrabia podtrzymując ją.
 — Któż umarł? — powtórzyła, jakby jeszcze wątpiła.
 Niestety! nie wątpiła wcale.
 — On! — odpowiedział pan de Nathon, a po twarzy płynęły mu łzy — zginął jak bohater, ocalając mi życie! Bóg mi świadkiem, że wołałbym zamiast niego umrzeć!
 Berta osunęła się hrabiemu na ręce.
 Rzec możnaby, że kula która zabiła syna i ją ugodziła w serce.