Strona:X de Montépin Dziecię nieszczęścia.djvu/65

 — Czy ja panu kapitanowi mam towarzyszyć? — spytał służący.
 — Nie. Pojadę sam, tylko konia jednego zabieram dla doktora.
 Służący, bardzo do swego pana przywiązany, pobiegł i czemprędzej wykonał otrzymane zlecenia. W trzy minuty wrócił, oświadczając, że wszystko już gotowe.
 — Odwagi, proszę pani odwagi... — wyrzekł Sebastyan, odchodząc. — Przywiozę pani nadzieję i ocalenie...
 I po chwili słyszeć się dał szybki galop dwóch koni na drodze ku Guillon,
 Do tej stacyi klimatycznej pędził młody oficer z chyżością lokomotywy, biegnącej pełną parą. Dyrektor zakładu znany był, jako doświadczony lekarz.
 W kwadrans Sebastyan przybył na miejsce.
 — Doktora! doktora! — wołał przed gmachem zakładowym, nie zsiadając z konia, — niech idzie, niech się spieszy!.. Człowiek konający!..
 Lekarz usłyszał to wołanie, wybiegł natychmiast a za nim lokaj z lampą. Zobaczywszy Sebastyana, którego znał z widzenia, zapytał:
 — Co się stało? czego pan sobie życzy odemnie?
 — Hrabia de Franoy umiera... — odpowiedział oficer.
 — Cóż znowu?
 Sebastyan opowiedział w krótkich słowach zdarzenie, wiadome już czytelnikom.
 — Albo się grubo mylę, — szepnął doktór wysłuchawszy, — albo atak apoplektyczny spiorunował starce...