Strona:X de Montépin Dziecię nieszczęścia.djvu/66

 — Apopleksya!.. — powtórzył Sebastyan przerażony, — więc niebezpieczeństwo wielkie!..
 — Lękam się...
 — To jedź, panie doktorze!.. jedź czemprędzej! Mam konia dla pana...
 — Natychmiast, tylko wezmę lancety, bo może trzeba będzie puścić krew...
 Po chwili doktór wrócił i śpiesznie usadowił się na siodle.
 Pojechano drogą do Cusance. Konie galopowały z fantastyczną szybkością, żelaztwo kopyt dzwoniło o kamienie, skry się sypały.
 Służący zdaleka już posłyszawszy tętent, czekał przed gankiem.
 — Cóż? — spytał żywo Sebastyan, rzucając mu cugle.
 — Niestety! panie kapitanie, żadnej zmiany... — szepnął lokaj. — Pan hrabia wciąż nieprzytomny, a panienka tak rozpacza, że trup by nawet zapłakał... Jak sobie pomyślę, że po obiedzie pan hrabia był tak wesół, a teraz...
 Sebastyan i doktór nie słuchali dłużej. W biegli na ganek, minęli przedsionek i prędko weszli na schody, prowadzące na pierwsze piętro.
 Dość obszerny przedpokój poprzedzał sypialnię pana de Franoy.
 Wszystkie drzwi były otwarte. Ze schodów słychać już było szlochanie i jęki młodego dziewczęcia.

---