Strona:X de Montépin Dziecię nieszczęścia.djvu/67

IX.

 Sebastyan wszedł z doktorem do pokoju. Ciało jenerała, leżało na łóżku, wciąż nieruchome złowróżbnie. Berta padła na krzesło obok wezgłowia z załamanemi konwulsyjnie rękoma, oczami zaczerwienionemi od łez, nawpół otwartemi od jęków ustami. Był to obraz rozpaczy, rozrywającej serce.
 Ujrzawszy wchodzących, wstała nagle, jakby automatycznie i, nie wyrzekłszy ani słowa, utkwiła w doktora niezwykłe, lecz wymowne spojrzenie.
 — Cóż?.. — zapytał lękliwie młody oficer.
 — Niema czego rozpaczać, — odpowiedział doktór po cichu, śpiesznie obejrzawszy chorego. — Ale wielki jest czas. Krew puszczę panu de Franoy... Potrzeba mi miednicy i bandaży.
 Berta, zalektryzowana słowy: „niema czego rozpaczać“, skinęła, że wszystko przyniesie i pobiegła do garderoby. Przyszła zaraz z miednicą i dużym kawałem cienkiego płótna, Podarła je na długie i wązkie bandaże, i położyła je na stoliczku nocnym kiedy doktór tymczasem wyjmował lancety.
 Wszystko było gotowe,
 Doktór zwrócił się do Berty.
 — Pozwoli pani sobie dać radę, — odezwał się tonem, pełnym szacunku i współczucia.
 — Jaką, proszę pana? — spytało dziewczę.
 — Możeby pani wyszła z pokoju na kilka minut.
 — Dlaczego?
 — Obawiam się, czy widok krwi nie sprawi na pani zbyt przykrego wrażenia...
 — O! niech się pan nie lęka... Choćby najprzy-