Strona:X de Montépin Dziecię nieszczęścia.djvu/89

 Chciała przynajmiej przez poczucie obowiązku spróbować, czy nie da się jej uniknąć tego sam na sam.
 — Mój ojczulku — szepnęła z uśmiechem trochę wymuszonym — czy niemogę słyszeć, o czem ojciec będzie mówił z Blanką?
 — Zapewne, ponieważ chcę, żebyś wyszła — odpowiedział śmiejąc się jenerał.
 — To musi być jakaś wielka tajemnica? — pytała dalej Berta.
 — Tak, moje dziecko, bardzo wielka tajemnica. Proś więc kapitana, ażeby ci podał ramię i idź, a mnie z Blanką pozwól spiskować dowoli.
 Ociągać się było niepodobna; — trzeba było słuchać...
 Berta podniosła oczy na Sebastyana i w spojrzeniu jego dojrzała tyle pokory i tyle błagania, że czuła się wzruszoną.
 Spojrzenie to mówiło jej wyraźnie:
 — Przecie to nie moja wina... Ja nie śmiałbym ani błagać ani nawet spodziewać się takiego szczęścia, ale skoro żądają od pani, nie odmawiaj.
 — Jestem posłuszną córką — odrzekła panna de Franoy — ponieważ ojciec chce, więc spełniam jego wolę. Chodźmy... proszę pana.
 I zaraz z Sebastyanem, ale nie pod rękę, wyszła z pokoju.
 Kiedy drzwi się za nimi zamknęły, jenerał wskazał ręką kozetkę przy łóżku.
 — Siadaj tu, moja droga baronowo — rzekł — mamy z sobą pomówić o rzeczach bardzo ważnych.