Strona:X de Montépin Marta.djvu/101

 Ociemniała drżała. Zdołała jednak powstrzymać jęki, cisnące się jej do gardła, i wyjąkała:
 — Nikt bardziej nademnie nie podziela głębokiej boleści pani, nie zapomnę nigdy, że ten, którego opłakujemy, był najlepszym ze wszystkich ludzi, a dla mnie był najlepszym panem. Ofiarujemy ci, pani, te kwiaty przez pamięć dla niego.
 Wszyscy rozpłakali się.
 Mała Marta zwracając się do Matyldy Savanne, rzekła:
 — Jesteśmy wszystkie w żałobie, ale obok zmartwienia Bóg daje trochę nadziei dla wszystkich. Pani jesteś córką tego, który stara się wykryć morderców i ukarać ich. Ofiarujemy ci ten bukiet, prosząc Boga, ażeby kierował tak pani ojcem, iżby ofiary zostały pomszczone!
 Słowa dziecka wywołały prawdziwy zapał.
 — Tak! tak! niech będą pomszczone! zawołał stary Szymon.
 I tłum powtórzył:
 — Niech będą pomszczone! tak! tak! niech będą pomszczone!
 Robertowi i Klaudjuszowi pot wystąpił na czoła.
 Przemówienia się skończyły, zwiedzać miano fabrykę.
 Podczas drogi Henryk Savanne przyłączył się do pani Verniere, która nań skinęła.
 — Mój panie Henryku, rzekła do niego, pomówimy w ciągu dnia o tej biednej pani Sollier. Dotąd nie mogłam się nią zająć. Powinieneś ją zbadać poważnie i przekonać się, czy pańska wiedza nie mogłaby poradzić dla jej wyleczenia.